ภาษา

          ภาษาภูไทเป็นภาษาที่ไพเราะ ใช้สื่อสารควบคู่กับวิถีชีวิตมาจนถึงปัจจุบัน มีหางเสียงยาว เป็นเอกลักษณ์ เช่น ไปไหน ภาษาภูไท ไปเซอ หรือไปตะเรอ,  กินข้าวกับอะไร  กินเข่ากับเผอ, รักคุณมาก  มักเจ้าแฮง,  กลับบ้าน เมอเฮือน, อร่อย แซบอะหลี
          สระเอียในภาษาภูไทจะกลายเป็นสระเอ เช่น โรงเรียน เป็น โรงเรน เสียม เป็น เสม เตี้ย เป็น เต๊ รักเมียนะ เป็น มักเมเด้อ สระอัวจะกลายเป็นสระโอ เช่น วัว เป็น โง เป็นต้น ซึ่งคำเหล่านี้คนภูไทจะพูดสำเนียงใกล้เคียงกันแต่จะแตกต่างกันบ้างเล็กน้อย ตามท้องถิ่นภูไท ในชุมชนของแต่ละจังหวัด และสามารถเรียกได้ 2 แบบ ผู้ไทหรือภูไท ความหมายเดียวกัน แล้วแต่ละท้องถิ่นจะเรียก (ดร.วิทยา อินาลา นายกสมาคมผู้ไทโลก)